مردی که خودش را خورد

مردی که خودش را خورد

اشعار بنیامین پورحسن
مردی که خودش را خورد

مردی که خودش را خورد

اشعار بنیامین پورحسن

او/تو در سه نما

1

خنده می کرد و ذوق می کردم

گریه از فرط شوق می کردم


خنده می کرد تا بخنداند

و مرا دورِ خود بگرداند


خنده می کرد و بوی آتش داشت

داستان ها که پشت چشمش داشت


خنده می کرد تا بمیراند

آنچه را باید او نمی داند


آن قدر خنده کرد تا خوابید

عاشقش بودم و نمی فهمید !


2

گریه می کرد و خون دماغ شدم

بدترین شکلِ اتفاق شدم


گریه می کرد و ناامید شدم

اشک هایی که می چکید شدم


گریه می کرد و دور می انداخت

سال هایی که در کنارم ساخت


گریه می کرد و باز می نوشید

لخت بود و مرا نمی پوشید


گریه می کرد و شعر من تر شد

بد نشد , بدتر و تر و تر شد


آن چنان گریه کرد تا خندید

عاشقش بودم و نمی فهمید !


3

گریه و خنده ات شبیه همند

هر دو حست همیشه محترمند


توی هر دو منم که می بازم

من که با ذائقه ت نمی سازم


خواب دیدم که باورم کردی

زدی و سیم آخرم کردی


زیر باران بدون چتر بیا

از همان ابتدای سطر بیا


از دل شعرهای شیدایی

که شباشب به خواب می آیی


با تو بی شک کمال نشئه گی است

چشم تو دانه های خشخاش اند


با تو باید همیشه بر تخت م

تاس ها روی جفت شش باشند


توی چشمت اساس جاذبه است

که سرِ شعر , سیب می افتد !


توی چشمت همیشه این گونه

اتفاقی عجیب می افتد !


آخرین راه وصله بر زخم و

اولین راه , روبرو شدن است


چاره ی لحظه های جِر خورده

با نخِ خاطره رفو شدن است


من میان دو حس تو درگیر

تو درون منی که در زنجیر....


مثل تقطیعِ آخرِ مصراع

دست کوتاه,( از تو) را بلند بگیر!

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد