به کودکم

تمامِ دار و ندارِ کسی که خواهد رفت

کسی که باورش این بود که , نباید رفت

کسی که د رهمه عمرش بد آمد و بد رفت

به غربتی که تهِ رفتن است بسپارید

سکون و رخوت رگ های بسته ی مغزم

گلادیاتورِ مغلوب و خسته ی مغزم

سپاه زخمی و از هم گسسته ی مغزم

به مرده ای که درونِ من است بسپارید

شمالِ خانه ی من را که سرد و بارانی ست

و سقف مشترکم با کسی که دیگر نیست

کلید جمجمه ام را که سفت و  سیمانی ست

به مغز من که اسیر تن است بسپارید

صدای جیغِ من از بیت بیتِ هر غزلم

و هق هقِ زنِ شعرم که مُرد در بغلم

مکا شفات قریب الوقوع و محتملم

به هر زنی که عمیقا زن است بسپارید

عبور هر شبه ام از مسیرِ رفتن او

و بو کشیدنِ گل های سرخ دامن او

شبِ سیاه من و چشم های روشن او

به شهر من که پر از آهن است بسپارید

خراشِ زنجره ها روی خط اعصاب و

و بوی گند "جوانمردهای قصاب" و

بزاق سمیّ خفاش های خوش خواب و

به کشورم که پر از "بتمن" است بسپارید

تنِ کبود شده , از عبورِ آدم ها

و دربدر شدن از خود به زورِ آدم ها

شباهتم به لجن در حضور آدم ها

به دوستی , که خودِ دشمن است بسپارید

صدای سوت قطاری که خواب جنگل را

یکایک کلمات رکیک جدول را

هراسناکیِ بودن,  شبیهِ انگل را

هزار زخمِ عفونی , هزار تاول را

شقیقه ای که نمی ترسد از مسلسل را

حواس پرتیِ این مردِ ول معطل را

به کودکی که شبیهِ من است بسپارید

 وبی تاسف از این (شمع مرده یاد آر)ید

موش ها

همیشه هر چه افق را عمود می بینم

که موش له شده ای زیر چرخ ماشینم

همیشه هر چه افق را عمود...در من رفت

و خاطرات کسی که نبود در من رفــــت

همیشه هر چه افق را عمود...در من رفت

چگونه با که بگویم چه ها که بر من رفت ؟!

چگونه با که بگویم کجای تاریخم ؟!

کجاست چکش و تابوت و آخرین میخم؟!

کجاست دشنه ی تیزی که رگ به رگ بدَرد

و موش له شده ای را به خواب خوش ببرد

[ من از تصور خود روی دار می ترسم !

به طرز مبهمی از انتحار می ترسم ! ]

***

همین که آخرِ دردم , همین که آخرِ زجر

همین که له شده ام از همان نخستین سطر

همین که سطر به سطر از خودم گریزانم

همین که از خودِ مغلوبِ خود پشیمانم

همین که پرت شدم از بلندِ باورهام

و آش و لاش و رها گوشه ی خیابانم

که ذره ذره ی خود را جویده ام با حرص

و طعمِ تلخ خودم مانده زیر دندانم

همین که داغ بزرگی به جانِ دی ماهم

و بغض سیّ و هفت ساله ی  زمستانم

همین که موجب شرمندگیِ تاریخم

همین که لکه ی ننگی به نام "انسان" ام

دلیل لازم و کافی برای له شدن است

دلیل له شدنِ موش های بی کفن است

[ چه خون سرخ غلیظی درون مغز من است! ]

***

کنارِگود نشستیم و نعش آوردند

و چند گورکن از باغ وحش آوردند

کنار گود نشستیم و سوز می آمد

همیشه آمده بود و هنوز می آمد

تگرگ می زد و هنگام سوگواری بود

که ریشه های درخت از بهار عاری بود

که ریشه های درخت از اساس ریشه نبود

که هیچ چیز , هیچ وقت , تا همیشه نبود

پس از من از منِ دور از بهار بنویسید

و سنگ قبر مرا با سه تار بنویسید

چه شد که پاک شدیم از نوار ذهن زمان ؟

که غیرقابل جبران نبود بودنمان !

تمام می شود این روزهای واقعا غمگین

که جاده ها همگی می رسد به عمق زمین

[ اگر چه آخرِ این قصه موش ها مردند

و کرم ها همه ی خاطرات را خوردند

ولی مرا به جهانی که خواستم بردند ! ]

تاملات اپیزودیک یک مست

اپیزود اول

مست باشی و فقط جام , جهانت باشد

و فقط اسم یکی ورد زبانت باشد

و فقط اسم یکی که به تو انداخت تو را

مخرج مشترک سود و زیانت باشد

آنچنان گم بشوی از خودت از او تا که

"ناکجا" , ساده ترین قید مکانت باشد

لگد و مشت به بخت بد خود هی بزنی

طعم خون [خونِ خودت ]توی دهانت باشد

بوی باروت بگیرد همه ی زندگی ات

قلب یک فاجعه پشت ضربانت باشد

قطع امید کنی از خود و جان سختی خود

الکلِ سگ درجه قاتل جانت باشد

درد و تب می کشدت استامینوفن کشک است

زندگی , غوطه وری در لگنی از اشک است.

اپیزود دوم

از سرت خنده کنان ارتش شب می گذرد

اره ای کند که از روی عصب می گذرد

راه می افتی و با سایه ی خود درگیری

آخرِ قصه اگر پا بدهد می میری

آخر قصه اگر پا بدهد , آزادی

آخر قصه اگر پا بدهد آزادی...!

مست کردی که به راهی که نرفتی بروی

مست کردی که به قانون خودت پشت کنی

می روی تا که به کاویدن خود برخیزی

توی سوراخ به سوراخ شب انگشت کنی

لشگری یک نفره هستی و باید بروی

قصد جان و جگر آنکه تو را کشت کنی

قصد ماندن بکنی , نوبت رفتن برسد

و جهان منتظر اینکه سوپرمن برسد !

اپیزود سوم

"مسخ کافکا" شده ای[سوسک سیاهی بر تخت]

با کمی "امشی" و "پیف پاف" نمیری بدبخت !!

کیش و ماتت نکند "اسب ترووا"ی جهان!

سر هر خانه که هستی به همان وضع بمان!

نگذار این شب وحشی به زمینت بزند

تبر شک به بنِ سست یقینت بزند

نگذار از سرِ تو پر بدهد مستی را

زهرمارت بکند مزه ی بدمستی را

از مدرنیته به عصر حجرت برگرد و

از کفِ کوچه به پشت پدرت برگرد و

آس و پاسی که تویی , نطفه ی لقی که تویی

به سرآغاز خودِ دربدرت برگرد و

به تماشای عفونت زدگی های تنت

لای خونابه و چرک جگرت برگرد و

موش بیچاره!به جاروی دم ات مومن باش!

و به سوراخ ترین جای سرت برگرد و..

شاید امشب بشود روی زمین بگذاری

بار سنگین سری را که به دوشت داری!

اپیزود چهارم

زایمان کرده شدی از شکم کولی ها

قوم و خویشان تو هستند همه کولی ها

یک نفر شکل خودت توی قفس می چرخد

و جهان دور سرت مثل مگس می چرخد

جام ها خالی و پر می شود و وقتی نیست

الکی خوش تر از آنی که بگویی کافی ست

وقت تنگ است و باید دل از اینجا بکنی

توی دروازه ی خالی به خودت گل بزنی

ناشکیبانه ترین حالت خود را ببری

سری از روی تغابن به تحمل بزنی

بین راه آمدن و باز به راه افتادن

بین بیچارگی و چاره شدن پل بزنی

فصل انگور بیاید، و به وسواس تمام

تاک ها را همه پیوند به الکل بزنی

می شود ساده بگیری که به آخر برسد

هفت پشتت اگر از پشت به خنجر برسد.

اپیزود پنجم

تو گذر کرده ای از هر چه چراغ قرمز

واقعا "مرد نکونام نمیرد هرگز "؟!

واقعا اسم تو در خاطره ها خواهد ماند؟!

لحن اندوه تو در حنجره ها خواهد ماند ؟!

شک نکن آخر بازی همگی "Game over" اند

بچه خوکان شکم پر همگی توی "فر" اند

حیف دیگر نفسی نیست که فریاد شوی

همه بیداد کشیدند که تو داد شوی

از تو یک آه فقط مانده به ژرفای گلو

سیخ داغی که به ماتحت زمین رفته فرو

از تو یک خاطره بر روی سفر جا مانده

پای تاول زده ات زیر گذر جا مانده

خانه ای سوخته در مزرعه ای سوخته تر

ارث خونین پدر پیش پسر جا مانده

جنگ مغلوبه شد و هر دو طرف رقصیدند

از تو یک لکه ی خون روی سپر جا مانده...

سگ به سگ ، شیشه پس از شیشه عرق می شکند

جام می افتد و با یک "شترق " می شکند !

جستجو

مهری که زدند بر لبانم سرخ است

دست و قلم و روح و روانم سرخ است

رازی به بزرگای تو در دل دارم

رازی که از آن لحن بیانم سرخ است

خون غزلی که می جهی بر کاغذ

از خواندن تو ذهن و زبانم سرخ است

بی تو همه ی فاصله ها زنجیرند

سلول به سلول جهانم سرخ است

تو زاده شدی تا که بهارم باشی

تو زاده شدی تا...که خزانم سرخ است...

با آمدن تو مثنوی رنگ گرفت

ارکان جهان مینوی رنگ گرفت

با آمدن تو مثنوی عاشق شد

مشهورترین وزن غزل , "هق هق " شد

ای بره ترین آدمِ یک عالم گرگ!

ممنون توام که بی دریغی و بزرگ

ای نشئه ی بالفطره و مادرزادی

ممنون توام که اتفاق افتادی

دنبال خودم در پی تو می گردم

باید به جهانی که تویی برگردم !

باید به غم انگیزترین رویایت

باید به لبِ مرز ترین دنیایت...

همزخمی و همزبانی ات را عشق است

ته لهجه ی آن جهانی ات را عشق است

من بغض شدم  ,گریه شدم , زار شدم

تا بیت به بیت در تو تکرار شدم

"من" را به طریقی به "تو" مربوط بکن

من شمع تولدم مرا فوت بکن

پشت سرِ ما پنجره ها حرف زدند

اینجا همه ی پنجره ها نامردند

اکنون که به اندازه ی هم تنهاییم

محکوم به اتراق در این دنیاییم

بگذار که عشق تو به دادم برسد

بگذار "فرشته" هم به "آدم" برسد

بگذار شهید اولت من باشم

بگذار به اندازه ی تو زن باشم

بگذار که در مدار تو رقص کنم

بگذار که دور تو بگردم که تو را...

از سنگ ترین فاصله ها می گذرم

من راهی آخرین نبردم که تو را....

با اینکه بهارت به خزانم نرسید

بیچاره ترین حالت زردم که تو را...

شرمنده از اینکه خیسِ این ابیاتی

من بیست و دو بیت گریه کردم که تو را....

شمال شالیزار

یکی از این اراذل ادبی

من هم از شاعرانِ اوباشم

تا که دستت به فکر من نرسد

روی مغزم اسید می پاشم

می روم از خودم به سمت عدم

می روم از خودم که گم باشم

می روم تا پناهگاه جنون

می روم از خودم که گم باشم

من بدهکارِ بودنم هستم

می روم از خودم به سمت عدم

چون که انکارِ بودنم هستم

روزگاری درخت بودم و حال

چوبه ی دارِ بودنم هستم

" منِ زیر کتاب ها مدفون " *

پای رفتن نبودی و رفتم

و خیالت از این جهت تخت است ↓

که مرا از قبیله ام راندی

[ این قبیله چقدر خوشبخت است !]

" احمد شاملو " شدن درد و

" مهدی" و "فاطمه" شدن سخت است

سخت تر , از کشیدن ناخون !

نفرت و سیخ داغ می بارد

از صدایی که آن ورِ گوشی ست

که : پسر جان! بخواب با دلِ خوش

بهترین خواب , خواب خرگوشی ست

بدترین عضو در بدن مغز و

بهترین کارها فراموشی ست

[ خودتو فیلم کردی آقا جون! ]

طعم تلخ مرا نفهمیدی

تلخ و جانسوز مثل یک آهم

ارتفاع مرا نسنجیدی

به بلندای آه کوتاهم

من سفر کرده ام مرا ول کن

آخر خط و اول راهم

بکش از ما مسافران بیرون

با گلویی که می جوی از من

با هوایی که می شود سنگین

با سلاحی  به سردی چاقو

با تفنگ و فشنگ "مید این چین "

با توسل به هر چه که داری

خون من را نریز بیش از این

فرق ها هست بین خون تا خون !

کاش بن بست ها نبودند و

می رسیدند کوچه ها به فرار

می گذشتم اگر چه خون آلود

تا به سوی شمال شالیزار

حیف اما به جرم جان سختی

سر من را زدند بر دیوار

السلام علیک یا قانون !

اولم زجر و آخرم زجر است

اولش درد و آخرش دردی

و در انبوه نارفیقانم

تو به شکلی عجیب نامردی

کل خود را به نام تو کردم

حبس و زنجیر قسمتم کردی

"از تو ای شعر واقعا ممنون !" *

از تو ای شعر واقعا ممنون.....

* توضیح : مصراع های ستاره دار از دکتر مهدی موسوی عزیز هستند.