سه...دو...یک (مانیفیست)

"پلانِ" خارجیِ عصر...{عصر یخبندان}
برای بار هزارم سه ...دو...یکی از ما
بپیچ لای خودت در پیاده رو از لرز
برای بار هزارم بمیر از سرما.

برای بار هزارم بیافت روی زمین
بچرخ و غلت بزن این مسیر طی شده را
درست مثل پلنگی که چیز خور شده است
دوباره قورت بده این پلنگ قی شده را.
.............
برای بار هزارم به کودکی برگرد
و در پی همه ی روزهای رفته بگرد↓
و در پی همه ی ایده آل های کبود
به نطفه ای که از اول قرار بر تو نبود
به بند نافِ گره خورده گردِ گردن تو
به اشک شوق پدر بعدِ ختنه کردن تو
به سرگذشت قناس و به بختِ ناکوک ت
به نحسیِ "‍ژن"ام و "ایکس" و "وای" مفلوک ت
به کشف عورت پس کوچه های شهوانی
به تخس کردن قسمت به روی پیشانی
گذار گاه به گاهِ تفکری گذرا
به جفت گیریِ قبل از بلوغ با شعرا
به حس اینکه به زودی ستاره خواهی شد
و بی خبر که چه بد پاره پاره خواهی شد.....
سزارین شدنت در اواخر دی ماه....
به مرد و زن شدنت در اواخر دی ماه.......
تن نحیف تو پیوسته زیر سم ها بود
و سرنوشت تو دست  "کروموزوم"ها بود.....
..........
چقدر زور زدی تا به زور دیده شدی
و نقش اول این فیلم برگزیده شدی
به گوش های کرِ کاشفان استعداد
اگر چه گنگ....ولی عاقبت شنیده شدی
و در میان کف و سوت ممتد سالن
به سرسلامتیِ "گیشه" ها دریده شدی....
..........
هر آنچه پیش تر از این شنیده ای پشم است
تمام زندگی ات "ژانر" وحشت و خشم است↓
چراغ سبز تقاطع...- رعایت طرفین-
و نقش "مثبت هجده"...- رضایت طرفین-
و جیغ و داد...{برای کمی طبیعی تر
شکار کردن و ذبح "غزال سیمین بر"}
زنان نقش مقابل همه ولت کردند
و عشق....- شوخی زشتی که با دلت کردند -
تو مانده ای و خودت –بی قرار و سر در گم –
و تکه پاره شدن در برابر مردم
به ریش این همه آدم نمای پست بخند!
به "مردم" ی که به چشمت همیشه "مردمک" اند
به چشم های وقیحی که ظاهرا رامند
به مردمی که تماشاچیان اعدامند......
.........
محاصره شده ای بین آدمک ها و
تعفن بدن هرزه ها و لاشی ها
بکوب جمجه ات را به سینه ی دیوار
که خون شتک بزند روی نقش کاشی ها.

هوای سربی و اعصاب خسته ی مسلول....
تمام شهر به طرزی عجیب سیمانی ست
تو زجر می کشی و جا نمی شوی توی
"لوکیشن" ی که به اندازه ی جهانت نیست.

بزن به چاک که این شهر جای مثل تو نیست!
و نیز جای کسی مثل تو نخواهد بود
و مثل بچه ی آدم بمیر قبل از آن
که "سگ کشی" * بشوی در هوای گرگ آلود.

"سکانس" آخر فیلم است و رو به پایان است
تراژدی سقوط مترسکی شاعر.
عواملی که همه پشت صحنه می خندند....
"نمای بسته"ی دستت....و کات...با کاتر.


*عنوان فیلمی از استاد مسلم تئاتر و سینما "بهرام بیضایی" که سالها زندگی اش کردم.

این شعر را در "آوانگاردها" بخوانید.

پروانگی ها(شعری مشترک)

با سپاس از شاعر خیلی خوب سرکار خانم فرانک خلیلی که در سرایش این شعر همراهم بودند.

دور خودم می چرخم و حل می شودم در تو
مرزی میان من و این دیوانگی ها نیست
آخر کجایی ماه من ؟دورت بگردم من!
زیبایی یک عشق جز پروانگی ها نیست.

آموختم پروانگی را آن زمانی که
دنیا به کار پیله کردن های ممتد بود
با اکتفا کردن به شمعی جای خورشیدت
جانبازی ام جانبازی پنجاه در صد بود.

بعد از تو انگاری هوا اکسی‍‍ژنش کم شد
عرصه برای سینه تنگ و تنگ تر می شد
بالا می آوردم خودم را توی اشعارم
شب ها که جای خالی ات پررنگ تر می شد.

با لطف سیلی صورتم اینگونه سرخ است و
از شرم پنهان کرده ام رویای خیسم را
سر رفته ام از تو کنار این همه احساس
پر کرده ام از شعر حجم خودنویسم را.

در اجتماع خاطراتی که مه آلود است
دارم که تندیس تو را از شعر می سازم
دارم تو را با واژه می بافم برای خود
با ذهن رویا پرور افسانه پردازم.

تابوت جسمم می کشد پیوسته روحم را
بی دست اعجازت درون خویش می پوسم
تو در صف اول مرا تشییع خواهی کرد
-می ترسم از دانستن تعبیر کابوسم-

می خواهی از من پل بسازی تا ته بن بست
می خواهی از من رد شوی تا مرز پوسیدن
می خواهی از من پس بگیری خاطراتت را
می خواهم از تو بت بسازم تا پرستیدن

یک چیز می خواهم بگویم گوش کن لطفن:
هر چند تا حالا به من بی اعتنا بودی
اما همیشه در جهان بینی این شاعر
قاطع ترین برهان اثبات خدا بودی

مثل همیشه سمت تو آغوش من باز است
با من بیامیز و مرا با عشق احیا کن
زیبا ترین اعجازها را در بغل دارم
سمتم بیا و عشق را در من تماشا کن

تو ایستگاه آخر این عشق خواهی بود
امیدوارانه معطل می شوم در تو
این سیکل را باید که وارونه بپیمایم:
دور خودم می چرخم و حل می شوم در تو.

چارپایه (معاشقه ی دو جنازه)

((خنک آن قماربازی که بباخت هر چه بودش

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر))

مولانا

هنوز از پس این زخم ها تنت گرم است
هنوز هستی و پشتم به بودنت گرم است
هنوز ردِّ لبانم به صورتت باقی ست
و جای بوسه ی من روی گردنت گرم است
اگر چه ابری و سرد است روزها اما
هوای ناحیه ی چشم روشنت گرم است
درست مثل گذشته _گذشته های عزیز_
سرم به چیدن گل های دامنت گرم است.
بمان که ماندن تو منتهای رویاهاست
و شرط لازم و کافی برای ماندن باش
حضور ناقصی از جنس کاملٍ!! مردم
حضور کاملی از جنس ناقص!! زن باش.
قبول! اینکه نه چندان مناسبت بودم
همیشه گاف بدی بین عشق می دادم
چه خاطرات قشنگی مشاعره کردیم!
تو "با"ی بوسه و من "عین" عشق می دادم.
.......
[سکوت می کنی و حرف می زنم یک ریز
سکوت می کنی و جار می کشد پاییز]
......
تو را چه می شود آخر؟بگو که دردت چیست!
فقط بگو که دلیل سکوت سردت چیست
دوباره مثل گذشته کنار من بنشین
بگو که:(لوس نشو...گریه بسّه....بنیامین!)
مرا از آن من محجوب و سر به راه بگیر
مرا به جای کسی دیگر اشتباه بگیر
هر آنچه حق خودت هست را نثارم کن
و در کمین هماغوشی ات شکارم کن
به نام خود بزن اصلا گروه خونم را
سگ درون من و کودک درونم را
........
تو مرده ای!_و حقیقت چقدر بی شرم است_
حقیقتی که همیشه سیاه بود و سیاه
مرا به جای تو بر روی دست ها بردند
به عزت و شرف لا اله الا الله.
تو مرده ای و به جز تو کسی نمی داند
که شیر باز و رگ و تیغ تیز یعنی چه!
تو مرده ای و به جز من کسی نمی داند
غذای سرد شده روی میز یعنی چه!
پس از تو جای عبورت همیشه می سوزد
دلم برای منِ پشت شیشه می سوزد
دلم برای منِ بی کس جدا مانده
دلم برای من این میهمان ناخوانده...
دلم برای تو که پرت می شوی از من
دلم برای تو....آن دگمه های پیراهن...

دلم برای تو...[ تو یک ضمیر قربانی ست]
دلم برای تو...[اکنون تویی که دیگر نیست]

......
نمانده تا تو به جز این طناب آویزان
بیا و شر مرا از سر خودم کم کن
لگد بزن به تن چارپایه ی چوبی
بیا و محض رضای خدا تمامم کن.

این شعر را در شعر و غزل امروز بخوانید.