مردی که خودش را خورد
اشعار بنیامین پورحسن
مردی که خودش را خورد
اشعار بنیامین پورحسن
شمال شالیزار
یکی از این اراذل ادبی
من هم از شاعرانِ اوباشم
تا که دستت به فکر من نرسد
روی مغزم اسید می پاشم
می روم از خودم به سمت عدم
می روم از خودم که گم باشم
می روم تا پناهگاه جنون
می روم از خودم که گم باشم
من بدهکارِ بودنم هستم
می روم از خودم به سمت عدم
چون که انکارِ بودنم هستم
روزگاری درخت بودم و حال
چوبه ی دارِ بودنم هستم
" منِ زیر کتاب ها مدفون " *
پای رفتن نبودی و رفتم
و خیالت از این جهت تخت است ↓
که مرا از قبیله ام راندی
[ این قبیله چقدر خوشبخت است !]
" احمد شاملو " شدن درد و
" مهدی" و "فاطمه" شدن سخت است
سخت تر , از کشیدن ناخون !
نفرت و سیخ داغ می بارد
از صدایی که آن ورِ گوشی ست
که : پسر جان! بخواب با دلِ خوش
بهترین خواب , خواب خرگوشی ست
بدترین عضو در بدن مغز و
بهترین کارها فراموشی ست
[ خودتو فیلم کردی آقا جون! ]
طعم تلخ مرا نفهمیدی
تلخ و جانسوز مثل یک آهم
ارتفاع مرا نسنجیدی
به بلندای آه کوتاهم
من سفر کرده ام مرا ول کن
آخر خط و اول راهم
بکش از ما مسافران بیرون
با گلویی که می جوی از من
با هوایی که می شود سنگین
با سلاحی به سردی چاقو
با تفنگ و فشنگ "مید این چین "
با توسل به هر چه که داری
خون من را نریز بیش از این
فرق ها هست بین خون تا خون !
کاش بن بست ها نبودند و
می رسیدند کوچه ها به فرار
می گذشتم اگر چه خون آلود
تا به سوی شمال شالیزار
حیف اما به جرم جان سختی
سر من را زدند بر دیوار
السلام علیک یا قانون !
اولم زجر و آخرم زجر است
اولش درد و آخرش دردی
و در انبوه نارفیقانم
تو به شکلی عجیب نامردی
کل خود را به نام تو کردم
حبس و زنجیر قسمتم کردی
"از تو ای شعر واقعا ممنون !" *
از تو ای شعر واقعا ممنون.....
* توضیح : مصراع های ستاره دار از دکتر مهدی موسوی عزیز هستند.
نابرادری
تا چند پشت قبل به چنگیز می رسم
اصلا به یک قبیله ی بدمست می خورم
من راه اولم که به پایان نمی رسم
من راه آخرم که به بن بست می خورم
بین هزار و سیصد و پنجاه و هفت راه
بعد از هزار و سیصد و پنجاه و هفت روز
بعد از هزار و سیصد و پنجاه و هفت شب
ساعت به خواب می رود و من به خواب تر
ساعت به خواب می رود و می روم عقب
ما متهم شدیم به تکرار اشتباه !!
ما متهم شدیم به خونخواری زمین
ما متهم شدیم که باران نمی زند
اصلا به ما چه که , پدری گریه می کند؟!
اصلا به ما چه که , پدری قبر می کند ؟!
ای تف به روی این شب ناساز روسیاه !!
انسان تمام شد , و گلی رفت روی مین
انسان تمام شد , و گلی رفت زیر تانک
بعد از عبور "یکصد و هفتاد و پنج "سرو
جنگل مصادره شد و افتاد دست بانک
ما قوم نابرادر و "ما هیچ , ما نگاه " *
پرده کشیده شد , و یکی مثل خرس خورد
پرده کشیده شد , و یکی برد تند و تیز
پرده کشیده شد , و یکی هیچ کم نداشت
پرده کشیده شد , و یکی رفت پشت میز
سیفون کشیده شد , و یکی رفت توی چاه !
* توضیح : عنوان آخرین کتاب زنده یاد سهراب سپهری.