موش ها

همیشه هر چه افق را عمود می بینم

که موش له شده ای زیر چرخ ماشینم

همیشه هر چه افق را عمود...در من رفت

و خاطرات کسی که نبود در من رفــــت

همیشه هر چه افق را عمود...در من رفت

چگونه با که بگویم چه ها که بر من رفت ؟!

چگونه با که بگویم کجای تاریخم ؟!

کجاست چکش و تابوت و آخرین میخم؟!

کجاست دشنه ی تیزی که رگ به رگ بدَرد

و موش له شده ای را به خواب خوش ببرد

[ من از تصور خود روی دار می ترسم !

به طرز مبهمی از انتحار می ترسم ! ]

***

همین که آخرِ دردم , همین که آخرِ زجر

همین که له شده ام از همان نخستین سطر

همین که سطر به سطر از خودم گریزانم

همین که از خودِ مغلوبِ خود پشیمانم

همین که پرت شدم از بلندِ باورهام

و آش و لاش و رها گوشه ی خیابانم

که ذره ذره ی خود را جویده ام با حرص

و طعمِ تلخ خودم مانده زیر دندانم

همین که داغ بزرگی به جانِ دی ماهم

و بغض سیّ و هفت ساله ی  زمستانم

همین که موجب شرمندگیِ تاریخم

همین که لکه ی ننگی به نام "انسان" ام

دلیل لازم و کافی برای له شدن است

دلیل له شدنِ موش های بی کفن است

[ چه خون سرخ غلیظی درون مغز من است! ]

***

کنارِگود نشستیم و نعش آوردند

و چند گورکن از باغ وحش آوردند

کنار گود نشستیم و سوز می آمد

همیشه آمده بود و هنوز می آمد

تگرگ می زد و هنگام سوگواری بود

که ریشه های درخت از بهار عاری بود

که ریشه های درخت از اساس ریشه نبود

که هیچ چیز , هیچ وقت , تا همیشه نبود

پس از من از منِ دور از بهار بنویسید

و سنگ قبر مرا با سه تار بنویسید

چه شد که پاک شدیم از نوار ذهن زمان ؟

که غیرقابل جبران نبود بودنمان !

تمام می شود این روزهای واقعا غمگین

که جاده ها همگی می رسد به عمق زمین

[ اگر چه آخرِ این قصه موش ها مردند

و کرم ها همه ی خاطرات را خوردند

ولی مرا به جهانی که خواستم بردند ! ]