به لهجه ی شیرین

تو , منبعِ وحیِ غزلی , ای غزل انگیز

ای باعث اغواگری و مانع پرهیز

آه ای عسلِ حل شده در لهجه ی شیرین

با تلخیِ فرهادِ پدرمرده بیامیز

یک شهر پی ات هست چنین کوچه به کوچه

یک "قونیه" دنبال تو "تبریز" به تبریز

بیدار شو از نحس ترین لحظه ی کابوس

از دورترین نقطه ی این فاصله برخیز

برگرد که باران بزند , شعر ببارد

از رو برود این شبِ لامذهبِ خونریز

بگذار زمستان برود سمتِ بهارت

تقویمِ پدرسگ نخورد باز به پاییز

وقتی که تو مضمونِ منی مغزم اضافی ست

-این غده ی بدخیمِ پر از چرکِ درونریز-

شرمنده که دنیای من اندازه ی تو نیست

از آن طرفِ میز بیا این طرفِ میز